Ένα δημόσιο σύστημα υγείας οφείλει να θεμελιώνεται σε υγιείς βάσεις

Ένα δημόσιο σύστημα υγείας οφείλει να θεμελιώνεται σε υγιείς βάσεις, να μετρά τις πληθυσμιακές ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες, να κατανέμει ορθά ευθύνες και αρμοδιότητες, να εξελίσσεται στον επιστημονικό χρόνο, να αυτοκαθαίρεται, να είναι συνεπές στις οικονομικές του υποχρεώσεις στους εργαζόμενους, να μην πλασματοποιεί τις εφημερίες, να διοικείται από ανθρώπους που το νοιάζονται και το πονούν.
Όλα αυτά που δεν κατάφερε το ΕΣΥ από το 1985 ως τις μέρες μας.
Σταθμός στην κοινωνική και υγειονομική ιστορία της χώρας μας, η θεμελίωση του δικού μας δημόσιου συστήματος υγείας και ας μην συμπλήρωσε ποτέ τα νούμερα (ούτε καν τα πλησίασε) στους αρχικούς οργανισμούς κι ας έγινε για μερικούς το ΕΣΥ - εγώ. Ευτυχώς υπήρχαν και τότε φαίνεται κάποιοι "παλαβοί" που είπαν "ξεκινάμε τώρα" και έτσι τουλάχιστον βρίσκαμε το γιατρό στα επείγοντα και δεν τον ψάχναμε στα πανηγύρια του νομού. Έτσι αποκτήσαμε οριστικά δημόσιο σύστημα υγείας για το όποιο, δουλέψαμε, ξενυχτήσαμε, πονάμε, νοιαζόμαστε, μαλώνουμε και τριάντα χρόνια συζητάμε τα ίδια θέματα που επιτέλους πιστεύουμε ότι τα χειρίζονται άνθρωποι έντιμοι, καθαροί, εργάτες του ΕΣΥ με όραμα ανθρωποκεντρικό, πρότυπα κοινωνικών αγωνιστών της καθημερινότητας.

Μέχρι 2 χρόνια πριν ο εξευτελισμός του Δημόσιου συστήματος υγείας είχε τερματίσει. Δεν πήγαινε άλλο. Οι ανασφάλιστοι 3 εκ, στα περιθώρια της περίθαλψης, έρμαια της φυσικής επιλογής απέκτησαν περίθαλψη, φάρμακα και δικαιώματα. Η κατάργηση του 5 ευρω, η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας των οροθετικών, η αποπληρωμή οφειλών των νοσοκομείων, η αποκατάσταση της ροής φαρμάκου και υγειονομικού υλικού, η ομαλοποίηση της αποζημίωσης των εφημεριών, η απομάκρυνση φασιστικών και προκλητικών συμπεριφορών από τις διοικήσεις, οι προκηρύξεις για γιατρούς και υγειονομικό προσωπικό (πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία), η ομαλοποίηση στους διαγωνισμούς για τις προμήθειες με τις προσλήψεις διοικητικού προσωπικού, η λίστα χειρουργείου και η διαφάνεια, η κατάργηση του ‘’εντέλεσθε΄΄, η μείωση στην φυγή των νέων γιατρών είναι μερικά από τα ‘’αυτονόητα’’ που συνέβησαν την τελευταία 2 ετία και δεν συνέβησαν φυσικά μόνα τους.
Υπήρξε πολιτική βούληση από το υπουργείο υγείας, προερχόμενη από συγκεκριμένη ιδεολογία και στιβαρό κοινωνικό και υγειονομικό κίνημα που αγωνιούσε και απαιτούσε.
Γι αυτό πιστεύω ότι παρά τις σοβαρές οικονομικές δυσκολίες, που μας δώρισε η νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση 30 ετών, η συγκυρία είναι ευνοϊκή και θα τα καταφέρουμε τελικά να αποκτήσουμε την υγειονομική αξιοπρέπεια που μας αξίζει αρκεί να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να εξελισσόμαστε κοινωνικά και πολιτικά.



Ειρήνη Νταουντάκη Δ/α Νεφρολογικού τμήματος Γ Ν Ρεθύμνου